Pierwsze urodziny

Rok temu nie miałam pojęcia jak bardzo zmieni się moje życie, jak bardzo zmienię się ja sama. Nie wiedziałam, co znaczy być matką i jak trudna jest to rola. Nie zdawałam sobie sprawy z tego jak wielką odpowiedzialność bierze się na siebie dając życie nowemu człowiekowi. Nie miałam żadnego doświadczenia w opiekowaniu się kimś tak maleńkim i kruchym, a mimo to licząc czas między kolejnymi skurczami wiedziałam, że bardziej gotowa już nie będę. 

Minął rok, a ja wciąż potrafię zamknąć oczy i przywołać w pamięci obraz córeńki, kiedy zobaczyłam ją po raz pierwszy. Wciąż pamiętam tą maciupeńką istotkę, zwiniętą w kulkę, leżącą mi na piersi. Pamiętam, jak zdumiało mnie, że przystawiona do piersi od razu zaczęła ssać i jak uspakajała się kołysana w moich ramionach. Pamiętam z jakim przejęciem po raz pierwszy zmieniałam jej pieluchę i jak niezdarnie szło mi zawijanie jej w rożek. 

Dziś ta "mała kulka" stoi obok mnie na własnych nóżkach, małą łapką obraca mi głowę w swoim kierunku, szczerzy ząbki i opowiada niezwykłe historie w sobie tylko znanym języku. Zrobiłam bym dla niej wszystko. Robię. Żyję dla tych małych uśmiechów. I nawet kiedy po raz dziesiąty w ciągu dnia zbieram powyrzucany z szuflady skarpetki, sprzątam z podłogi w kuchni rozsypaną mąkę i nieustannie wyjmuję z małej buzi żute z wielkim zapałem papierki, nie przestaję się uśmiechać, bo przecież mam milion powodów do radości i ani jednego do smutku. Dziękuję, że jesteś, córeczko.
Nigdy nie będę idealną mamą. Jestem zaborcza, zachłanna, nadopiekuńcza, martwię się problemami na dziesięć lat w przód, ale każdego dnia motywujesz mnie do bycia lepszym człowiekiem. Po to tylko byś kiedyś mogła powiedzieć, że miałaś szczęśliwe dzieciństwo i nawet mając 20, 30, czy 40 lat wiedziała, że Twój dom rodzinny zawsze będzie najbezpieczniejszym miejscem na Ziemi, a moje ramiona, nawet stare i schorowane, zawsze znajdą w sobie siłę żeby Cię osłonić przed światem.