A w mojej głowie wojna myśli niespokojnych

Pierwszy tydzień pracy upłynął mi pod znakiem nieustannego pociągania nosem i próbach wmówienia sobie, że moja obecność tam jest koniecznością. Nastroje Emilki były zgoła zupełnie inne. Odniosłam wręcz wrażenie, że gdyby córeńka potrafiła mówić usłyszałabym: "nareszcie coś się dzieje w tym nudnym życiu!". Codziennie witała mnie jej roześmiana buzia i niemal zerowe zainteresowanie moim powrotem. Bo przecież było tyle ciekawszych rzeczy do roboty niż sterczenie na rękach u mamy. Z jednej strony powinnam się przecież cieszyć, że jej tam zwyczajnie dobrze i nie tęskni, ale głupie serducho bolało, że tak mało dla niej znaczę. A przecież to ja byłam przy niej w każdej minucie jej życia. To przy mnie zasypiała i przy mnie się budziła. To ze mną zdobywała każdą z opanowanych już umiejętności. To ja spędziłam dziesiątki godzin nosząc ją, przytulając, całując i zapewniając, że zrobię dla niej wszystko. To przecież ja kocham ją najmocniej na świecie... 

Pędziłam z tej pracy, bijąc wszelkie rekordy szybkości, pokonywałam po trzy stopnie schodów na raz, wpadłam do domu jak burza, ledwo żywa z wysiłku, z tętnem 200 i wrażeniem wyplutych na zewnątrz płuc, a ona wolała oglądać z babcią książeczkę. Przez krótką chwilę poczułam się zupełnie niepotrzebna. Przez ułamek sekundy, który potrzebowałam żeby skarcić się za to jakie to niedojrzałe, egoistyczne i głupie było mi zwyczajnie przykro, że nie tęskni za mną nawet ociupinkę. I dostałam za to słoną nauczkę.

W sobotę Emilka jakby otrząsnęła się z pierwszej fascynacji nowym trybem życia i zorientowała się, że znikam na wiele godzin z jej życia i wcale się jej to odkrycie nie spodobało. Byłyśmy u moich rodziców i w pewnym momencie wyszłam na chwilę z pokoju, a Emilka wpadła w histerię i biegiem puściła się za mną. Pierwszy raz w życiu nie mogłam jej uspokoić i pękało mi serce, kiedy tak mocno wtulała się we mnie i z całych sił zaciskała te maleńkie łapki na mojej szyi. Cały weekend tkwiła uczepiona mojej nogi, tak że nie mogłam bez niej nawet pójść się wysikać. Nie interesowały ją zabawki, wygłupy, pójście na spacer, zabawa z tatą, nic, kompletnie nic. Siedziała mi na kolanach albo na rękach i nie pozwalała nawet na chwilę się odłożyć.
Ale najgorsza była noc. Moja mała córeczka, która od pierwszego dnia swojego życia spała niczym suseł i którą niejednokrotnie musiałam budzić na karmienie, bo inaczej olałaby sprawę kompletnie, całą noc budziła się z krzykiem, rzucała się na łóżku i łkała przez sen. A ja siedziałam, tuliłam ją i płakałam razem z nią, z poczucia bezsilności i złości na samą siebie, bo chciałam żeby za mną tęskniła. Głupia, głupia, głupia...