Pędzę do ciebie wcale nie światłowodem

Do wczoraj Emilka do tematu samodzielnego poruszania się na dwóch nogach podchodziła mniej więcej tak: Zwariowałaś? Przecież to się można zmęczyć! Owszem robiła dwa, trzy kroczki, po czym reflektowała się, że nie jest to jej ulubiona forma poruszania, padała na kolanka i dalszą część trasy pokonywała w ten sposób, froterując przy okazji podłogi, trawniki, kostkę brukową na chodniku, czy posadzkę w sklepie, bo rodzaj nawierzchni nie robił jej najmniejszej różnicy. Ewentualnie poruszała się wzdłuż sprzętów wszelakich, uparcie pilnując żeby przypadkiem się nie puścić. Jakoś zupełnie nie czułam presji, że roczny maluch POWINIEN już chodzić, mimo że sto raz na dzień słyszałam pytanie "a chodzi już sama?" A każdy napotkany znajomy koniecznie musiał podzielić się informacją, kiedy zaczęły chodzić wszystkie znane mu dzieci. Z niezmąconym spokojem odpowiadałam - my, mamy czas.

I oto wczoraj nasza córeńka stojąc sobie przy meblach i kombinując jakby tu otworzyć szufladę z dokumentami i wywalić jej zawartość, tak żebyśmy nie zauważyli, nagle odwróciła się przemaszerowała przez cały pokój na tych dwóch małych, chwiejnych nóżkach, po czym dumna z siebie bez najmniejszych krępacji przyjmowała peany pochwalne na swój temat i wysłuchiwała zapewnień, że jest najwspanialsza na świecie. To się chyba nazywa wrodzony brak skromności, ale i tak jest najwspanialsza na świecie :-)