Dokąd zmierza ten świat?

Codziennie przeglądając stronę startową przeglądarki internetowej trafiam na artykuł o bestialskim zamordowaniu jakiegoś dziecka, a to przecież zaledwie ułamek promila tego typu tragedii, mających miejsce każdego dnia, na całym świecie. I nie mam tu na myśli mordów dokonywanych przez jakichś psychopatów, ale przez RODZICÓW. Osoby najbliższe na świecie, ale też osoby, których zasranym obowiązkiem jest CHRONIĆ życie, które powołali na ten świat! I nóż mi się w kieszeni otwiera, kiedy czytam, że kobieta skatował swojego 7letniego syna, bo nie potrafił nauczyć się na pamięć wersetów Koranu albo że rodzice 10 letniego chłopca za karę, że zmoczył łóżko przez 5 dni nie dawali mu wody. Jakim trzeba być potworem pozbawionym choćby grama ludzkich odruchów żeby się czegoś takiego dopuścić?

Oddałabym za Emilkę życie, bez chwili wahania, bez zastanowienia, bez namysłu i zawsze wydawało mi się, że dla każdej matki, to oczywistość. Codziennie z tym samym zdumieniem odkrywam, jak wiele radości daje mi sama jej obecność i nawet gdybym nie wiem, jak bardzo starała się znaleźć jedną jedyną rzecz, która uszczęśliwiałaby mnie tak samo jak ona, nie potrafię.

Nigdy nie brakowało mi empatii, ale dopiero kiedy zostałam matką odkryłam zupełnie nowy, nieznany mi wymiar troski. Bo przecież nie chodzi tylko o to żeby miała co jeść i gdzie spać. Prasuję jej wszystkie ubranka, łącznie z rajstopkami, po to żeby były miękkie, codziennie rano biegam zagrzać samochód zanim ją zniosę, tysiąc razy w nocy sprawdzam, czy się nie odkryła i ciągle nie mogę zrozumieć, o co chodzi ludziom, pytającym: chce ci się to robić? Tak, chce mi się. Dla niej chciałoby mi się przenosić góry.

Może jestem tym wkurzającym typem kobiet, które nigdy nie narzekają i czerpią z macierzyństwa pełnymi garściami, ale patrząc na moją małą, śliczną córeczkę wiem, że nic lepszego nie mogło mnie w życiu spotkać. I myślę, że każde dziecko zasługuje na to żeby być dla swoich rodziców prywatnym cudem świata.