Przygotowania

Do pierwszych urodzinek naszej córeńki. Choć osobiście nie wierzę, że ten robaczek jest z nami już rok, ale skoro wszyscy mi wmawiają, to nie będę przecież dziko protestowała ;-)

Lokal zarezerwowany, menu ustalone, goście wprawdzie już czują się zaproszeni, ale przecież matka nie byłaby sobą gdyby nie wymyśliła czegoś głupiego, także w trosce o wysoki poziom przedsięwzięcia postanowiłam zrobić własnoręcznie zaproszenia. Tak, wiem, przy albumach zarzekałam się, że never ever, ale przecież tylko krowa nie zmienia poglądów, także od wczoraj siedzę intensywnie nad koncepcją. Całe szczęście, że tych zaproszeń potrzeba tylko 10szt, a nie jakieś hurtowe ilości, ale i tak czuję, że czeka mnie kilka zarwanych nocek, bo przecież nie wyobrażam sobie rozłożyć się z papierami w ciągu dnia. Emilka z pewnością zaraz przerobiłaby je na origami. I to bardzo oryginalne origami.

Wczoraj przy okazji zakupowych szaleństw (no co ja poradzę, że cały dzień lało, a przecież trzeba było dziecko z domu zabrać, bo dostawało ten tego, a matka razem z nim) kupiłam Emilci urodzinową kreację. No dobra, dwie kreacje, bo jestem nienormalna i wchodząc do sklepu z dziecięcymi ciuszkami moje szare komórki ulegają hibernacji. Najpierw kupiłam białą bezę (na swoje usprawiedliwienie mam tylko, że naprawdę jest piękna, a pierwsze urodzinki ma się tylko raz w życiu, tak?!) A potem niestety weszłam do Wójcika... i wyszłam z sukienką, której ceny nie zdradzę nawet na ciężkich torturach. Tu na usprawiedliwienie nie mam już naprawdę nic, bo za tę cenę to raczej logiczne, że sukienka musi być piękna, ale po głowie błąkała mi się myśl, że przecież jak będzie upał, to mi się córeńka w tej bezie upraży i musi mieć coś cieniutkiego i przewiewnego na zmianę. I jakby co, tej wersji będziemy się trzymać ;-)

A ponieważ, jak już człowiek oszaleje, to ciężko mu się opanować, na koniec kupiłam jeszcze kieckę dla siebie i tym sposobem powinnam mieć zakaz zbliżania się do sklepów do końca miesiąca, a najlepiej dwóch miesięcy. Chociaż w porównaniu z tym ile wydałam na Emilkę, ta moja kiecka kosztowała jakieś marne grosze < niewinny trzepot rzęs >