Dumna(córeńka) i blada(matka)

Wchodzę wczoraj do pokoju, a córeńka która miała grzecznie bawić się w łóżeczku, klęczy trzymając się szczebelków i obgryza górną poprzeczkę, szczęśliwie znajdującą się akurat na wysokości jej buźki ;-)

Zmienił nam się także poranny rytuał. Ponieważ nie mogę już zostawiać jej samej w łóżku, przekładam ją na podłogę i idę zaparzyć sobie herbatę. Emilka puszczona luzem dokonuje inspekcji mieszkania, sprawdzając czy aby na pewno wszystko jest na swoim miejscu po czym przychodzi za mną do kuchni i patrzy co robię. Przeważnie chyba nic ciekawego bo drepcze z powrotem do pokoju, co jest znakiem: matka sprężaj się, bo zaraz zacznie się otwieranie szuflad, wyciąganie pochowanych kabli, obrywanie liści z kwiatka i tym podobne szalenie interesujące rozrywki. Tak więc idę dziś za Emilką do pokoju, chlipiąc tę moją poranną herbatkę i zamurowało mnie w drzwiach, bo oczom mym ukazał się taki widok:

Oczywiście córeńka dumna była z siebie ogromnie, a matce tylko łza się w oku zakręciła. Moja mała kluseczka, która za nic ma matczyne ciumkanie i dąży do samodzielności dzikim pędem.